زمینه و هدف: سرطان تیروئید نوعی بدخیمی غدد درون‌ریز است که بروز آن به‌طور پیوسته در بسیاری از مناطق جهان در حال افزایش است. با توجه به این‎که ممکن است، عوامل متفاوتی بر بقای عاری از بیماری در مبتلایان به سرطان تیروئید موثر باشد؛ لذا هدف این مطالعه شناسایی این عوامل است.

روش بررسی: در این مطالعه هم‌گروهی تاریخی، 785 بیمار مبتلا به سرطان تیروئید تمایز یافته مراجعه‌کننده به بخش پزشکی هسته ای بیمارستان امام رضا (ع) و بیمارستان قائم (عج) شهر مشهد طی سال های 1357 تا 1391 مورد بررسی قرار گرفت. پیگیری تمام بیماران از طریق مراجعات دوره‌ای و تماس تلفنی انجام شد. اثر عوامل مختلف دموگرافیکی و بالینی بر بقای عاری از بیماری مبتلایان با استفاده از مدل بقای وایبل ارزیابی شد.

یافته ها: میانه زمان بقای عاری از بیماری مبتلایان برابر 05/1±15 سال به‎دست آمد. ارزیابی ویژگی‎های کلینیکی و پاتولوژی در حالت یک‌ متغیره نشان داد که تأثیر متغیرهای جنس، سن در زمان تشخیص، نوع سرطان، مرحله سرطان، نوع درمان، تیروگلوبولین اولیه، اندازه تومور، وضعیت گره‌های لنفاوی درگیر، وضعیت متاستاز و جراحی ناکامل و در حالت چندگانه نیز اندازه تومور، وضعیت متاستاز، وضعیت گره‌های لنفاوی درگیر و سن در زمان تشخیص رابطه معنی‎داری بر بقای عاری از بیماری مبتلایان داشت (05/0>P).

نتیجه گیری: با توجه به عوامل متعدد تأثیرگذار بر خطر عود مجدد بیماران و تأثیرگذار بودن وضعیت متاستاز، اندازه تومور، وضعیت گره‌های لنفاوی درگیر و سن در زمان تشخیص در حالت تعدیل شده، به نظر می‌رسد افرادی که دارای متاستاز دوردست می‌باشند و در مرحله چهارم مرحله‎بندی اندازه تومور، دارای درگیری غدد گره‌های لنفاوی و بالای 45 سال می‌باشند، در خطر عود مجدد بیشتری قرار دارند.